Oude stam Iberiërs - Voorouders en oorsprong

Wat betekent de naam Iberiërs?

Hoewel de naam "Iberia" pas ten tijde van de 2e Punische oorlog (218-201 v.Chr.) kan worden bewezen, is deze ouder dan Hispania. De naam gaat waarschijnlijk terug naar de oude naam van de Ebro (Grieks: Iber). "Iberia" betekende oorspronkelijk alleen het gebied dat door de Iberiërs werd bevolkt, sinds de 2e eeuw voor Christus het hele Pyreneese schiereiland.

Wat was de oorsprong van de Iberiërs?

Het Iberisch Schiereiland is sinds het Paleolithicum bewoond en heeft een herhaalde immigratie meegemaakt. Daarom biedt de etnologie ervan talloze problemen. Het is noodzakelijk om onderscheid te maken tussen de inheemse bevolking en de immigranten die tijdelijk naar het land zijn gekomen als veroveraars, kolonisten of handelaren, aangetrokken door de rijke metaalschatten.
De inheemse Iberiërs vestigden zich voornamelijk langs de oost- en zuidkust. Zij vormen vandaag de dag nog steeds het grootste deel van de bevolking.
De inheemse bevolking werd verdeeld in stammen, die waarschijnlijk een etnologische, minder politieke betekenis hadden en tijdens de Romeinse overheersing geleidelijk aan verdwenen. Ze bestonden uit clans. De centrale politieke eenheid was echter de stad of het kasteel, en deze versnippering verklaart veel van de geschiedenis van het land.

Wat heeft de archeologie ontdekt over de Iberiërs?

Op het Pyreneese schiereiland, in het 1e millennium voor Christus (late Bronstijd en IJzertijd), zijn verschillende culturen te identificeren, die zich onder andere door hun taal van elkaar onderscheiden.
Culturele tradities met specifiek Iberische kenmerken kunnen op zijn vroegst sinds 600/580 v. Chr. worden geïdentificeerd, d.w.z. sinds het begin van de IJzertijd onder West-Fenicische, later Griekse invloed.
De Iberische cultuur heeft zich ontwikkeld op basis van de lokale bronstijd-culturen van de 8e en 7e eeuw voor Christus. De bijzondere gewoonte van de crematiebegrafenis en bepaalde stilistische vormen van Iberische keramiek suggereren een invloed van de Urnfield-cultuur in Zuid-Frankrijk. Deze invloed is gebaseerd op de overdracht van ideeën in verband met handelscontacten of op de immigratie van kleinere groepen dragers van de Urnfield-cultuur, die zich op sommige plaatsen misschien als sociale elite hebben gevestigd. De bouw van Iberische nederzettingen en de architectuur van de seculiere gebouwen zijn gebaseerd op lokale ontwikkelingen.
De drager van de Iberische cultuur was een verscheidenheid aan stammen die zichzelf nooit als een politieke gemeenschap zagen. Het verbindende element was de handel tussen de Atlantische en mediterrane kusten van het Spaanse schiereiland, die sinds de late Bronstijd gedocumenteerd is.
De contouren van een van de grootste gemene delers van de Iberische cultuur en een specifieke profielformatie zijn te zien in de vorming van eigen nederzettingsvormen (versterkte gehuchten) en een representatieve grote sculptuur, maar ook op het gebied van luxe serviesgoed.
De Iberische cultuur is in het vroeg-Romeinse vorstendom verlopen; inscripties en munten breken af.

Wat was de taal van de Iberiërs?

Ten minste vier verschillende talen werden door de inheemse bevolking van het Iberisch schiereiland vóór de Latijnse overheersing gesproken. Zeker niet Indo-Germaans is de taal die "Iberisch" wordt genoemd en die in relatieve uniformiteit tussen Andalusië en Zuid-Frankrijk en in de centrale Ebro-regio wordt geattesteerd. De zeer karakteristieke persoonsnamen zijn meestal combinaties zoals de Fenicische of Gallische voornamen. De Iberiërs behoren tot de oude mediterrane volkeren. In tegenstelling tot de eveneens pre-Romeinse Kelten in Noord-Spanje zijn de Iberiërs niet Indo-Germaans.
Tussen de 5de en de 1ste eeuw voor Christus werd het Iberisch geschreven in een inheems lettertype. Tot op heden zijn er ongeveer 1800 inscripties bekend, de meeste uit de Romeinse verovering.
De nauwere band tussen de Iberiërs en hun taal is al sinds de 18e eeuw een mysterie. Grammatica en woordenschat zijn nog vrijwel onbekend. Er zijn herhaalde en controversiële pogingen geweest om Iberische inscripties te interpreteren met behulp van Baskische inscripties.

Wat was het nederzettingsgebied van de Iberiërs?

Het Iberische nederzettingsgebied was verdeeld in drie hoofdzones:
- Zuidwest-Andalusië,
- de Spaanse Levant,
- Noordoost-Spanje.
Sommige Iberische nederzettingen werden ook gesticht aan de noordkant van de Pyreneeën in Zuid-Frankrijk. De dichtheid van de nederzettingen aan de Spaanse oostkust is groter dan die van de dorpen in het binnenland.
De Iberische regionale culturen zijn vanaf het begin in contact geweest met andere inheemse of geïmporteerde culturen. Impulsen voor de cultuur van de Iberiërs in Andalusië kwamen eerst uit Tartessos, later werd de invloed van de Feniciërs duidelijk. In het noordoosten van Spanje heeft de cultuur van de Griekse koloniën in het westen van de Middellandse Zee sinds de 6e eeuw voor Christus een impact gehad.
In het noordoosten van het Iberische distributiegebied zijn de Iberische tradities (nederzettingsruimten en huisarchitectuur, bronzen beelden, technieken en stijlen van keramiekproductie, religieuze iconografie, grafvormen, muntstukken) het best bewaard gebleven.

Wie waren de Keltiberiërs?

De culturele en taalkundige overeenkomsten werden ook gevormd door contacten tussen de niet-Indo-Europese Iberiërs en de Indo-Europese Kelten in Noord-Spanje. Vermoedelijk was dit een soort symbiose of gewoon een andere buurt met een bepaalde culturele invloed op elkaar, niet altijd vreedzame interacties.
De Kelten vielen tussen 800 en 500 voor Christus de Pyreneeën binnen en overvielen soms grote delen van het schiereiland, waarbij ze zich voornamelijk in het noorden en het midden van het schiereiland vestigden. Hun identiteit op het Pyreneese schiereiland werd diepgaand beïnvloed door de Iberische tradities, zodat men spreekt van een Keltisch-Iberische fusiecultuur en uiteindelijk van de etnische groep van de Keltiberiërs. Het is onduidelijk of en in hoeverre de Keltiberische stammen daadwerkelijk zijn voortgekomen uit een fusie tussen Kelten en Iberiërs of in wezen een van de twee groepen vertegenwoordigen.
De Keltiberiërs hebben nooit een politieke eenheid gevormd; het is veelzeggend dat ze geen eigen verzamelnaam hadden. Ze vielen in verschillende stammen. Ook deze vormden geen politieke koepelorganisaties, maar vielen uiteen in onafhankelijke families, clans en gemeenschappen.

Hoe zag de samenleving van de Iberiërs eruit?

De Iberische samenleving is sinds de 6e eeuw voor Christus hiërarchisch gestructureerd. De aristocratische elite werd beïnvloed door de Griekse stadscultuur, vooral in het noordoosten, en de eerste Iberische stadscultuur werd al rond 550 voor Christus ontwikkeld. De verstedelijking van de Iberische nederzettingen was een continu proces dat duurde tot het begin van de Romeinse periode. De steden waren ook de centra van het Iberisch handwerk en het slaan van Iberische munten.

Hoe vond de romanisering van de Iberiërs plaats?

De Romeinen trokken in 218 voor Christus naar Hispanië. Tot 206 voor Christus konden ze de Carthagers verdrijven met de hulp van Iberische stammen, maar ze slaagden er pas onder Augustus in het schiereiland volledig te onderwerpen, tegen het bittere verzet van de Iberische, Keltiberische en Cantabrische bevolking in. Hispania werd op zijn vroegst rond 19 v.Chr. beschouwd als een "provinciale pacata" (ondergeschikte provincie). De Romanisering begon in de daaropvolgende periode. De oude talen, met uitzondering van het Baskisch, verdwenen, zodat ten tijde van Strabon (rond 20 voor Christus) de Baetica (Zuid-Spanje) werd beschouwd als een van de sterkst geromaniseerde provincies van het Romeinse Rijk. Caesar en Augustus stichtten 21 kolonies in Spanje, 23 inheemse steden werden Romeinse gemeenten en er waren 45 Latijnse gemeenten, wat een totaal van 89 Romaniseringscentra maakt.
De Iberiërs in het oosten en zuiden van het land en de Kelten in het centrum raakten langzamerhand gewend aan de Romeinse levenswijze, en werden taalkundig gezien geaccentueerd en geassimileerd met het Latijn. Het proces van de Romanisering duurde enkele eeuwen en werd in wezen voltooid door de late oudheid. Iberische namen werden gelatiniseerd, en Iberiërs namen ook Romeinse namen aan. De Iberiërs in de Romeinse steden werden in ieder geval geleidelijk aan geromaniseerd, gekristeniseerd en Romeinse burgers. In tegenstelling tot deze geassimileerde Ibero-Romanen (Hispano-Romanen), vochten op het minder romeinse land enkele voornamelijk Keltische stammen samen met de Bagauden en de Suebi al in het begin van de 5e eeuw tegen de Romeinse overheersing.
De mate van Romanisering veranderde vanaf 255 na Christus weinig als gevolg van latere invasies door andere volkeren. De Visigoten en Suebi, die vanaf de 5e eeuw binnenvielen, vormden slechts een dunne krijgersklasse, die in de loop van de 6e eeuw werd geromaniseerd.
De Romantiek van de huidige Spanjaarden wordt gedefinieerd als de etnische versmelting van de pre-Romeinse bevolking met de Italiaanse kolonisten, die in de Romeinse periode (218 voor Christus - 450 na Christus) de drijvende kracht achter de Romanisering op het Pyreneese schiereiland werden.
Ook vandaag de dag zijn er nog sporen van oude Iberische culturele tradities te vinden, bijvoorbeeld in de bouw van huizen in de Spaanse Levant.

Andere inheemse volkeren van iGENEA

Joden Wikinger Kelten Germanen Basken alle inheemse volkeren

Dit is hoe de DNA-oorspronganalyse werkt

Eén salivamonster is voldoende om uw DNA te verkrijgen. De Steekproefcollectie is eenvoudig en pijnloos en kan thuis worden uitgevoerd. Gebruik de meegeleverde enveloppe om de monsters op te sturen.